ҳамма бир тийин мен икки

ҳали ҳам эслаб тураман, ошириб юборсам - тушимга кирасан лекин сени анчадан бери биламан, ва сен ҳам мени жуда биз хотирлаб нафас оламиз, кўпроқ табассум қиламиз аммо бу шаҳарнинг принципи бор - барчасини бўлакларга бўлиб ташлаш аввалига жавоб бермайсан, кейин беркинишни бошлайсан мендан қочасан, сабаблар қидирасан мени унутишга  майли тезроқ бўл, мен бунга ҳам кўникаман бефарқлигингни беркитма, у энг аввал аён бўладигани /// қачондир бу ўлдирди мени, ҳаммаси қийин бўлди эрталаб тургим келмади, гўё арвоҳман мени қидиришмади, ҳеч қаерда постер илишмади йўқолганим ҳақида, ва бошқа ҳеч қаерда йўқлигим /// бундай бўлолмайман, ва яширинча яшайман ҳеч ким сен ҳақингда билмайди, хотирадек ҳеч ким билмайди орамизда нима бўлганини ҳатто сен ҳам эсламайсан қандай учганимиз балки учмагандирмиз, балки ҳаммаси туш бўлгандир ва сен шунчаки вақтингни ким биландир отиб юбориш истагида бўлгансан ва тургандим ёнингда мен, аҳлат идишига ўхшаб мана менга улоқтир! мен жим бўлиб ичимга ютаман /// қачонд...

ҳамма ҳақида ҳаммасини биламан деб ўйлайди. ўзини ўз дарди билан бўғиб, ўзини лаганда узатади - қонли гўшт. ўзининг гўл кичик дунёсида йўқолиб қолган, ўсди асабий бўлиб, лифтда унутилган болакайдек. совет шаҳрининг ифлос кўчаларида, виждонни қусиб, ғурурни сингдирди. шамол тегирмони ҳар сафар умуртқаларини синдиради, ожиз ғазабда қўлни муштлаб. ҳа, у билади: у заиф. лекин бу ёш севги вақти эмас, ва у ранжитади уларни, кейин ўзини улар шунга лойиқ эди деб тутади, тақдир-ўйнаш. ёки чида ёки ёрил, ҳа, қўпол. лекин уни ҳам ҳеч ким аямаган, ва тош қалб - ўзига ҳос бронежилет. ва у куларди ҳаммага деб: "бу иллюзия, дўстлар йўқ". тунни қаёқдаги одамлар олдида қисқартириб, эртага у дейди "уларнинг ҳаммаси аҳмоқ". ҳа, балки шундайдир ошна, лекин ўзинг хурсандсанку бу илон чигалига бошингни суққанингга. хўш ёвуз табассумингни яширма, мен мажбурламайман шунчаки ўзингдан бу терингни еч. сен ишонч билан шундай йўл танладинг, сен лабиринтдасан ва сен унда ёлғиз. ошна кўрябман кўз...